Γνωριμία με το Motor Women Club

http://www.motorwomen.gr/main/index.htm

και οι εμπειρίες του γυναικείου πληρώματος από το Enduro στη Λειβαδιά :

Θα ήθελα και εγώ από την πλευρά μου να ευχαριστήσω τους
Γιάννη και Κωνσταντίνα Αθανασίου από το Tetrakinisi Mag, τον Κο. Ανδρέα Μπάσδελη
από την Nissan Κορίνθου, τον Κο. Εγγλεζόπουλο αλλά και τη συνοδηγό μου Σούλα
Καραμηνά που μου έδωσαν την ευκαιρία να οδηγήσω για πρώτη φορά σε αγώνα 4x4
κάνοντας έτσι ένα από τα όνειρά μου πραγματικότητα!
Θα ήθελα επίσης να
ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη για το μέγεθος του ποστ μου, αλλά λόγω του ότι ήταν
η πρώτη μου εμπειρία σε αγώνα 4x4 νομίζω δικαιολογούμαι...

Ήταν
Παρασκευή βράδυ γύρω στις 23:00 και ενώ βρισκόμουν στο πανέμορφο Καρπενήσι παρέα
με τα μέλη του MotorWomen Club δέχτηκα ένα, απρόσμενο ομολογουμένως, τηλεφώνημα
από την Κωνσταντίνα Αθανασίου.
- "Το αυτοκίνητο είναι έτοιμο και πήραμε το
τελικό ΟΚ!"
- "Τέλεια! Πότε τρέχουμε?!?!?!?!"
- "Εχχχμμμμ.... Μεθαύριο?"

Κάπου εδώ μου έπεσε το τηλέφωνο από το χέρι...
Αφού να φανταστείτε κλείσαμε και εγώ δεν ρώτησα ούτε με τι
αυτοκίνητο θα τρέξουμε...
Αφού στη συνέχεια την πήρα 17 φορές τηλέφωνο για
να τη ρωτήσω από το τι θα γίνει με φόρμες, κράνη, λισάνς κτλ. (ένα ένα τα
θυμόμουν βλέπετε) και αφού το συζήτησα και με τα υπόλοιπα μέλη του MotorWomen
Club που παρευρίσκονταν στην εκδρομή στο Καρπενήσι κατά τις 1:30πμ δόθηκε το
τελικό οκ!

Σάββατο βράδυ... Δεν μπορώ να κοιμηθώ από την αγωνία και την
υπερένταση. Βάζω ξυπνητήρι στις 5:00πμ (για να είμαι 7:30πμ στη Λειβαδιά) και
αλλάζω την ώρα στο ρολόι σε θερινή. Όμως δεν υπολόγισα ότι με την αλλαγή ώρας θα
αλλάξει και η ώρα της αφύπνισης... Αποτέλεσμα? Ξύπνησα στις 6 αντί για 5 που
είχα υπολογίσει!

Άγχος x10! Θα προλάβω να φτάσω στην ώρα μου? Η εκκίνηση στις 8:30, την
συνοδηγό μου ούτε που την γνωρίζω, το αυτοκίνητο ούτε το είχα οδηγήσει ποτέ και
μάλιστα δεν είχα οδηγήσει και ποτέ σε αγώνα 4x4. Η ώρα 7:10 και εγώ μόλις έχω
φτάσει στη Λαμία... 8:00 ακριβώς ήμουν στη Λιβαδειά ενώ μόλις είχε τελειώσει η
ενημέρωση αγωνιζομένων.
Ευτυχώς ήμασταν από τις τελευταίες συμμετοχές οπότε
είχαμε περίπου 1 ώρα στη διάθεσή μας για να... γνωριστούμε με τη συνοδηγό μου!

Στα γρήγορα ρυθμίζουμε ζώνες, κάθισμα (δεν έφτανα το συμπλέκτη
ούτε με σφαίρες), δοκιμάζουμε κράνη και παίρνουμε σειρά για την εκκίνηση!

"5, 4, 3, 2, 1, φύγατε!"
"Σε 1000μέτρα θα κάνουμε αριστερά, θα δεις και
μια στάση", μου λέει η Σούλα.
"Και μετά σε 400μέτρα θα κάνεις δεξιά σε
χωματόδρομο"
"Σε 200μέτρα..."
"Σε 100μέτρα..."
"Φτού! Μόλις το
περάσαμε! Ριμαδο GPS #@%#$%&$^*$^&*$%%@%$@$!@#$!@#$"
Όπισθεν... Και στρίβουμε τελικά δεξιά στον χωματόδρομο.

Κάνουμε την πρώτη απλή διαδρομή χωρίς να χαθούμε ούτε μία φορά και φτάνουμε
στην 1η ειδική διαδρομή, άγνωστη σε όλους.
Όσο περιμέναμε την σειρά μας
μαθαίναμε, ο τάδε κόλλησε, ο επόμενος κόλλησε, προσέξτε μετά το χάσιμο στην
αριστερή έχει λούμπα αριστερά, μην πέσετε μέσα, θα πρέπει να περάσετε τέρμα
γκάζι για να μην κολλήσετε... Με τα πολλά ξεκινάμε και εμείς την 1η ειδική και
επειδή το "πεπρωμένο φυγείν αδύνατο" βουτήξαμε και εμείς μέσα στη λάσπη... και
μείναμε εκεί!
Ευτυχώς που ήταν εκεί κάτι καλοί άνθρωποι της οργάνωσης και μας
τραβήξανε γιατί αλλιώς ακόμα μέσα στο βούρκο θα ήμασταν!
2,5χμ μετά φτάνουμε στην 2η ειδική διαδρομή. Προσέξτε γιατί όλοι
έχουν κολλήσει πριν την αριστερή στο τέρμα της πλαγιάς μας λένε. Δεν την πατάμε
2η φορά λέμε... Τι να κάνουμε, τι να κάνουμε? Κάτι κάναμε εν τέλη (τα μυστικά
της ομάδας δεν αποκαλύπτονται ), πάντως στην λάσπη μια φορά δεν κολλήσαμε!
Βγήκαμε από την ειδική και μάλιστα με καλό χρόνο... Ενθουσιασμός
στην ομάδα που είχε έρθει μέχρι την ειδική, με φωνές και χειροκροτήματα.
Παίρνουμε την καρτέλα μας και ξεκινάμε τον "γολγοθά" της επόμενης απλής
διαδρομής...
Η εναλλαγή του δρόμου και της ποιότητας του οδοστρώματος συνεχής.
Από πατημένο γαρμπίλι σε κακοτράχαλα μονοπάτια στο βουνό, σε τεράστιες λακκούβες
με νερά και λάσπη, με τον γκρεμό (αλλά για πολλά μέτρα γκρεμό) να καραδοκεί σε
κάθε στροφή. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι σε κάποιο σημείο της
διαδρομής και ενώ ανεβαίνουμε το βουνό τη Σούλα να μου λέει: "κόψε λίγο βρε
παιδί μου, έχω και 5 χρονών παιδί!"
Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω συνειδητοποιώ
ότι δυστυχώς έχουμε πρόβλημα... Ο δείκτης της θερμοκρασίας έχει αρχίσει και
παίρνει επικίνδυνα την ανιούσα... Σταματάμε δεξιά και ανοίγουμε το καπό. Ατμοί
παντού! Το ψυγείο δεν πρέπει να έχει σταγόνα νερού μέσα και κάθε προσπάθεια να
ανοίξουμε την τάπα σε αυτή τη θερμοκρασία θα ήταν επικίνδυνη... Με τα πολλά και
με τη χρήση γαντιού εργασίας ανοίξαμε την τάπα του ψυγείου και το ξαναγεμίσαμε
νερό. Η θερμοκρασία πέφτει, μπαίνουμε μέσα, δενόμαστε και συνεχίζουμε τον
αγώνα... Η παραπάνω διαδικασία πρέπει επαναλήφθηκε τουλάχιστον 10 φορές μέχρι τη
στιγμή της εγκατάλειψής μας! Αφού να φανταστείτε ότι γεμίζαμε τα μπουκάλια με
νερό μέσα απ'τα κανάλια που ποτίζανε τα χωράφια μέχρι να συναντήσουμε έναν καλό
χωρικό με αγροτικό που κουβαλούσε μπιτόνια με νερό και να μας δώσει 2 μεγάλα!

Η απογοήτευση ήρθε μόλις 4χμ. πριν το τελευταίο Σ.Ε.Χ. και ενώ ανεβαίναμε σε
ασφάλτινη απλή διαδρομή του Ελικώνα... Δυστυχώς το αυτοκίνητο δεν ήταν πια σε
θέση να συνεχίσει και έτσι αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας.
Το αίσθημα απογοήτευσης ήταν πολύ έντονο καθώς όλοι οι κόποι μας ουσιαστικά
πηγαίνανε χαμένοι αλλά τουλάχιστον μας αποζημίωσε η εμπειρία!

Αυτό που
έχω να πω είναι ότι περάσαμε τέλεια, διασκεδάσαμε πάρα πολύ παρά τα απρόοπτα μας
αφού από κάποιο σημείο και μετά αρχίσαμε να το διακωμωδούμε...
Σίγουρα
πάντως πήραμε το βάπτισμα του πυρός και θα μας ξαναδείτε μάχιμες στον επόμενο
αγώνα στις 1 Μαΐου!


Να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά όλους τους ανθρώπους που τρέξανε και
κουράστηκαν ούτως ώστε να μπορέσουμε εμείς να ζήσουμε αυτή την εμπειρία και να
πω και ένα μπράβο στην συνοδηγό μου Σούλα Καραμηνά η οποία με την πολύτιμη
εμπειρία της μας έδειχνε πάντα το σωστό δρόμο και δεν χαθήκαμε ποτέ!!